Ανέκδοτο με χωριάτισσες: Δύο αγρότισσες μάζευαν πατάτες σε ένα κτήμα. H μια πιάνει μια πελώρια πατάτα στο χέρι
Γυρνάει και λέει στην άλλη με έμφαση:
– Αυτή η πατάτα είναι σα τo “πουλί” ταυ άντρα μoυ.
– Πώ Πώ! λέει η άλλη έκπληκτη. Tόσo μεγάλο είναι;
Και η πρώτη της απαντά:
– Όχι! τόσο βρώμικο!
ΠΙΟ ΚΑΤΩ, ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ! ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΑ…
Ανέκδοτο με αγρότισσες: Η τεράστια πατάτα
Μικρά ανέκδοτα με πολύ γέλιο: Είναι αυτές οι ατάκες μεταξύ συζύγων, με πεθερές και διάφορα ακόμα που βγάζουν απίστευτο γέλιο
Μία γυναίκα ρωτάει τον άνδρα της:
– Γιώργο, αν ένα λιοντάρι ορμούσε πάνω σε μένα και στη μητέρα μου, ποιον θα έσωζες πρώτον;
Κι ο άνδρας της απαντά:
– Μα και βέβαια το λιοντάρι!
Δυο συνεργάτες συζητούν στο γραφείο
-Βρε Γιάννη, ακόμη εδώ είσαι; δεν πηγές στην κηδεία της πεθεράς σου;
-Πρώτα η δουλειά και… μετά η διασκέδαση.
Ένα αντρόγυνο στο αυτοκίνητο μετά από καυγά. Ο άντρας βλέπει δύο γαϊδούρια και λέει στη γυναίκα του:
– “Συγγενείς σου είναι;”
Και η γυναίκα του απαντάει:
– “Ναι. Τα πεθερικά μου!”
Παιδί: Μαμά, γιατί μου είπες προχθές ότι ο Γιωργάκης μας, το αδερφάκι μου είναι αγγελάκι;
Μαμά: Μα γιατί το χρυσούλι μου είναι αγγελάκι… Γιατί ρωτάς;
Παιδί: Είσαι σίγουρη;
Μαμά: Μα βέβαια ο Γιωργάκης μας είναι αγγελάκι. Γιατί αμφιβάλλεις;
Παιδί: Δεν είναι, σου λέω. Πριν λίγο έριξα το Γιωργάκη από το παράθυρο και δεν πέταξε!
Μια κυρία πανάσχημη και μύωπας τριγυρίζει σ` ένα μουσείο με τον άνδρα της και προσπαθεί να κριτικάρει τα έργα.
– “Και με αυτό εδώ το τέρας, τι θέλει να πει ο ζωγράφος;”, ρωτάει κάποια στιγμή τον άνδρα της.
– “Μα, χρυσή μου, αυτό δεν είναι πίνακας, είναι καθρέφτης!”, της ψιθυρίζει αμήχανα εκείνος!
Ένας άντρας πέθαινε και η γυναίκα του ήταν πάνω από το κρεβάτι του και του κρατούσε τρυφερά στο χέρι στις τελευταίες του στιγμές. Κάποια στιγμή αυτός ψυθιρίζει.
– Μαρία…
– Τι είναι Σωτήρη μου…
– Πρέπει να σου εξομολογηθώ κάτι…
– Όχι! Σωτήρη μου δεν θέλω να μου εξομολογηθείς!
– Μα είναι σημαντικό Μαρία μου!
– Τι Σωτήρη μου;
– Να! Σε απατούσα Μαρία μου και με την γειτόνισσα και με την κουμπάρα μας και με την ξαδέλφη σου την Ευτέρπη.
– Το ξέρω Σωτήρη μου το ξέρω! Για αυτό κι εγώ σε δηλητηρίασα!
Δύο φίλοι συναντιούνται
– Το ξέρεις ότι ο Γιάννης είναι τραυματισμένος άσχημα στο νοσοκομείο;
– Πως είναι δυνατόν; Τον είδα χθες βράδυ αγκαλιά με μια πανέμορφη κοκκινομάλλα.
– Τον είδε όμως και η γυναίκα του…
Η σύζυγος στο σύζυγο
– Κοίτα, με το να ρουφάς την κοιλιά σου την ώρα που ζυγίζεσαι, δεν πρόκειται να δείξει λιγότερα κιλά η ζυγαριά!
– Το ξέρω, βρε Μαρίκα!
– Τότε γιατί τη ρουφάς;
– Για να δω τι γράφει η ζυγαριά!
Πως δημιουργούνται τα ανέκδοτα; Αυτές οι μικρές αυτοτελείς ιστορίες που μας κάνουν να γελάμε, τελικά είναι βγαλμένες μέσα από την ίδια τη ζωή;
Στην Ελλάδα έχουμε ανέκδοτα για Πόντιους, με τον Τοτό, με τον Μπόμπο, με ξανθιές και παντρεμένους. Συνήθως, είναι μικρά και βγάζουν πολύ γέλιο.
Κάποιοι, πραγματικά ευφυείς συνάνθρωποι μας που έχουν μεγάλη δόση χιούμορ, κατασκευάζουν ανέκδοτα μέσα από τη καθημερινότητά μας. Κάποια, είναι σόκιν, δηλαδή ανέκδοτα με ερωτικό περιεχόμενο.
Στην Ελλάδα, έχουν κυκλοφορήσει δεκάδες βιβλία με ανέκδοτα, μέχρι την έλευση του internet, που μπορεί κάποιος να βρει εκατοντάδες.
Κάθε ειδησεογραφικό portal/site, έχει μια κατηγορία με ανέκδοτα, μιας και έχει διαπιστωθεί ότι διαβάζονται από το κοινό με μεγάλη ευκολία.
Το ανέκδοτο είναι μια σύντομη, αποκαλυπτική αφήγηση ενός μεμονωμένου ατόμου ή ενός περιστατικού.
Περιστασιακά εύθυμα, τα ανέκδοτα διαφέρουν από τα αστεία, επειδή ο πρωταρχικός σκοπός τους δεν είναι απλά να προκαλέσουν γέλιο αλλά να αποκαλύψουν μια γενικότερη αλήθεια, χαρακτηρίζοντας κάποιο άτομο, αποκαλύπτοντας συγκεκριμένες ιδιορρυθμίες ή χαρακτηριστικά, πρόσωπα, τόπους ή πράγματα, μέσα από τις συγκεκριμένες λεπτομέρειες μιας σύντομης αφήγησης.
Το ανέκδοτο μπορεί να είναι αληθινό ή φανταστικό και η ανέκδοτη απόκλιση είναι ένα κοινό χαρακτηριστικό των λογοτεχνικών έργων. Ακόμη και τα προφορικά ανέκδοτα περιλαμβάνουν τυπικά υπερβολική και δραματική μορφή σχεδιασμένη για να ψυχαγωγήσει τον ακροατή.
Ωστόσο, το ανέκδοτο παρουσιάζεται πάντα ως καταγραφή ενός πραγματικού περιστατικού, που αφορά σε πραγματικά πρόσωπα και συνήθως σε κάποιο αναγνωρίσιμο τόπο. Σύμφωνα με τον Γιούργκεν Χάιν (Jürgen Hein), επιδεικνύουν «έναν ιδιαίτερο ρεαλισμό» και «ιστορική διάσταση».
Η λέξη ανέκδοτο προέρχεται από τον Προκόπιο της Καισάρειας, βιογράφο του Ιουστινιανού Α΄, ο οποίος έγραψε ένα έργο με τίτλο Ἀνέκδοτα, κατά κύριο λόγο μια συλλογή μικρών συμβάντων από την ιδιωτική ζωή της βυζαντινής αυλής.
Σταδιακά, ο όρος «ανέκδοτο» άρχισε να εφαρμόζεται σε κάθε σύντομη ιστορία που χρησιμοποιήθηκε για να τονίσει ή να απεικονίσει όποιο σημείο επιθυμούσε ο συγγραφέας.
Στο πλαίσιο του χιούμορ ο όρος ανέκδοτο αναφέρεται σε κάθε σύντομη χιουμοριστική ιστορία, χωρίς την ανάγκη πραγματικής ή βιογραφικής προέλευσης.
